“Nu hoor ik je niet meer… ja, nu weer wel. Ben je er nog? Mm, volgens mij hangt je beeld vast…”. Het is de zoveelste online meeting van vandaag. Mijn hoofd voelt zwaar en mijn ogen prikken. Wat doet al dat online meeten eigenlijk met je?
Heel voorzichtig krabbelen we op uit de coronacrisis, al duurt het nog wel even voordat we weer allemaal face-to-face kunnen vergaderen. Vermoeiend is het wel, al dat online ge-meet. Maar waarom eigenlijk?
Daar zijn verschillende redenen voor. Zo is het bijvoorbeeld veel lastiger om non-verbale signalen, als emoties, van je gesprekspartner goed te zien, terwijl we dit soort signalen juist nodig hebben voor een soepele communicatie. Tijdens een videoconferentie draait ons brein eigenlijk dus overuren om iets te maken van die slecht zichtbare non-verbale signalen. Ook zijn natuurlijke gewoontes, zoals in een gesprek een stilte laten vallen, of iemand onderbreken, helemaal niet zo handig in een online meeting. Laat je een stilte vallen, dan denkt de ander misschien dat je verbinding niet meer werkt. En wil je iemand onderbreken, dan kan je de pech hebben dat dit signaal net te laat bij de ander aankomt, waardoor je het gesprek niet alleen onderbreekt, maar ook verstoort.
Ben je er nog?
Die vertraagde internetverbinding brengt overigens ook nog een opmerkelijk psychologisch mechanisme teweeg. Duitse wetenschappers deden daar in 2014 onderzoek naar. In een experiment lieten de onderzoekers deelnemers een telefoongesprek voeren met een ander persoon. Bij sommige deelnemers werd expres een vertraging in de verbinding van 1,2 seconden toegevoegd aan degene met wie ze spraken. Na afloop van het telefoongesprek vulden de deelnemers een persoonlijkheidsvragenlijst over hun gesprekspartner in.
Wat bleek? De gesprekspartner met de vertraagde verbinding werd door deelnemers als veel minder vriendelijk, minder actief en minder gedisciplineerd ervaren. Oftewel, bij een vertraagde verbinding schrijven mensen ten onrechte negatieve eigenschappen toe aan hun gesprekspartner, terwijl er in werkelijkheid gewoon een technisch mankement is.
Ergens is dit psychologisch mechanisme wel te begrijpen. Stel dat je een praatje op straat maakt en je gesprekspartner reageert telkens pas na ruim een seconde stilte. Dat is behoorlijk onnatuurlijk en vreemd. Je kan bijna niet anders dan denken dat deze persoon heel moe is of niet echt in je geïnteresseerd.
Toch lullig als anderen jou door een zwakke internetconnectie ongeïnteresseerd of ongezellig vinden. Zo’n automatisch psychologisch proces verander je helaas niet zo snel, dus zolang we gedoemd zijn tot online meetings, loont het om te investeren in snel internet.
Ter informatie: deze blog werd eerder gepubliceerd op NEMO Kennislink.